Kimim Ben

Fazıl Tar Bilgisayarı kapattı. Üzerini giyindi. Buzdolabını son birkez amaçsızca açıp kapattı. Kendini dışarı attı. Sokaklarda yürümeye başladı. Nereye gideceğini kestiremeden akşamın bunaltıcı sıcağında insanların yüzlerinden biyografilerini okuma oyunuyla sıkılana kadar kaybolmaya çalıştı şehirde. Şehir kaybolamayacak kadar tanıdık yalnızlığı ile öylesine sarmaş dolaştı ki bir yabancı gibi hissetti kendini. Bir barda buldu kendini. Soğuk birasını yudumlarken aklında hiçbir şey yoktu. Sorumluluklardan, aptalca kaygılardandan uzak bu bir kaç dakika keyf alabilmek için yeterince uzun değildi. Barın o kendine has sunî çiçek rahiyası, alkol ve beden kokusu biralardan sonra içtiği votkalarla birleşince hafif bir başdönmesi damarlarında gezinen ihtirasla birleşip kendini dışarı attı. Nereye gitse kurtulamadığı bir yalnızlık, sahipsizlik, hiç birşeye ait olamamanın düş kırıklığı ve içi boş sessizlikten kurtulamıyordu. Şehrin büyük caddelerinde dolaşıyordu birisini karşısına çıkaracağını ...

Fazıl Tar 1998 Temmuz'unda askeri birliğimiz yaz aylarında artan gerilla hareketlenmelerinden dolayı stratejik bir üs olan bir dağbaşındaydı. Sürekli sıcak çatışma riskinin olduğu bölgenin özelliği, ülke dışından gelmesi engellenemeyen gerillaların geçiş güzergahının dulunduğumuz yerle kesişiyor olmasıydı. Bulunduğumuz yer tamamen yalıtılmış bir bölgeydi.Tabur olarak kalıyorduk orada ve yaklaşık 5oo askerin ihtiyaçları stoklarla sınırlıydı. Sivil haberleşme de mevcut bir uydu telefonuydu sadece. Telefonun kullanımı kurallarla sınırlıydı elbette.Subaylara telefonu kullanma sırası 15 günde bir geliyor ve 3 dakika konuşma hakkı tanınıyordu. Dondurucu, bitmeyen ve stresli gecenin sonunda sabah yatma vakti gelmişti. Telefon sırası bizim bölükteydi uykusuz ve yorgun erkekler olarak heyecanlıydık hepimiz. Telafonu bulunduğumuz yerden yaklaşık bin metre uzaktaki başka bir dağda kullanabiliyorduk yalnızca. Sadece orada çalışıyordu telefon ve oraya yürümek zorundaydık. Bölük Komutanı yüzbaşı...